Difference between revisions of "SRT ascend"

Revision as of 01:41, 21 February 2007

Τεχνικές Μονού Σκοινιού - Ανάβαση

Σε γενικές γραμμές η ανάβαση είναι πολύ πιο κουραστική από την κατάβαση. Είναι εκεί που ξεχωρίζει ο έμπειρος από τον αρχάριο και όχι ο δυνατός από τον αδύνατο. Κι αυτό γιατί η ανάβαση είναι καθαρά θέμα τεχνικής. Μερικά μυστικά της θα μοιραστούμε εδώ όμως τίποτα δεν θα αλλάξει πάνω σας εαν δεν εξασκειθείτε πολύ. Όσο πιο πολλά χιλιόμετρα σκοινιού περνάνε από το φρένο στήθους σας κάθε χρόνο τόσο πιο σίγουροι θα είσαστε για τον εαυτό σας όταν φτάνει η ώρα να επιστρέψετε στην επιφάνεια. Τότε σιγά - σιγά θα αρχίσετε να αγαπάτε την ανάβαση περισσότερο. Σίγουρα η κατάβαση να είναι απολαυστική καθώς βιώνουμε την ελεγχόμενη κίνηση στον κατακόρυφο άξονα - κάτι που δεν έχουμε την ελευθερία να κάνουμε στην καθημερίνή μας ζωή. Η ανάβαση όμως είναι αυτή που μας δίνει την ευκαιρία να δούμε το σπήλαιο καλύτερα, να το παρατηρήσουμε με προσοχή ανακαλύπτοντας λεπτομέριες που δεν είδαμε κατεβαίνοντας. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να πάψει να είναι άγχος για τον σπηλαιολόγο, να πάψει να τον απασχολεί. Ειδικά εάν ο σκοπός της εξερεύνησης είναι η χαρτογράφηση ή άλλη πιο επιστημονική δραστηριότητα είναι σημαντικό να έχουμε το μυαλό μας καθαρό όταν δουλεύουμε μέσα στην σπηλιά και όχι θολωμένο από την κούραση και με την αγωνία της επιστροφής στην επιφάνεια.

Ας αναφέρουμε ότι υπάρχουν αρκετές μέθοδοι για την ανάβαση σε μονό σκοινί. Στο κεφάλαιο όμως αυτό θα αναπτύξπυμε την βασική μέθοδο (του βατράχου)

Ανάβαση

Τρόποι ανάβασης: η μέθοδος του βατράχου

Εν τέλει φτάνουμε στο τέρμα της εξερεύνησης. Αφού χαρτογραφήσουμε, φωτογραφήσουμε ή γενικώς τελειώσουμε ό,τι άλλο σκοπεύαμε να κάνουμε πρέπει να ξεκινήσουμε και την ανάβαση... Οι προκαταρκτικές κινήσεις μας είναι οι εξής:

1. ελέγχουμε τη ζώνη, τα φρένα, τις λανιέρες μας (είναι η μακριά συνδεμένη με το φρένο χειρός;), το ύψος των ποδωστηρίων (πενταλιέρας)
2. Σφίγγουμε την ζώνη στήθους έτσι ώστε να "καμπουριάζουμε" το σώμα μας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό διότι σταθεροποιεί το φρένο στήθους πάνω μας.

Σε περίπτωση που το βήμα 3 και 4 δεν γίνουν ενώ θα πατάμε την πενταλιέρα για να ανεβούμε, θα «χάνουμε» κίνηση, με αποτέλεσμα να κοπιάζουμε άδικα.

Κατόπιν περνάμε στο τελικό μέρος των "προκαταρκτικών". Ποιό είναι αυτό;

v. Βάζουμε το σκοινί στο φρένο στήθους (το οποίο πρέπει να είναι όσο το δυνατόν χαμηλότερα, ει δυνατόν στην βουβωνική χώρα) και στο φρένο χειρός. Κατόπιν "παίρνουμε μπόσικα". Δηλαδή ωθούμε το φρένο χειρός προς τα πάνω, "τραβάμε" το σκοινί προς τα κάτω, αυτό περνάει από το φρένο στήθους και εκεί "κλειδώνει". Μετά ωθούμε ξανά το φρένο χειρός προς τα πάνω κτλ κτλ. Κάποια στιγμή θα "απογειωθούμε", δηλαδή το σκοινί θα πάρει ολόκληρο το βάρος μας. Τώρα:

Α. Προωθούμε το φρένο χειρός.

Ιδανική ρύθμιση του ύψους των ποδωστηρίων

Β. Πατάμε δυνατά στο «πετάλι». Έτσι ελευθερώνεται το κεντρικό φρένο από το βάρος μας.

Γ. Το κεντρικό φρένο ανεβαίνει 25 με 35 εκατοστά.

Δ. Μετά ελευθερώνουμε το φρένο χειρός από το βάρος μας και επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία.

Στα πρώτα δύο τρία μέτρα ή κάποιος πρέπει να μας κρατάει το σκοινί ώστε να μην "χάνουμε" κίνηση ή παίρνουμε μόνοι μας τα μπόσικα κάτω από το φρένο στήθους ή το περνάμε ανάμεσα στα πόδια μας (αν χωράνε και τα δύο πόδια μας) και το "κλειδώνουμε" ανάμεσα τους ή το περνάμε ανάμεσα από το κουτουπιέ και τη πενταλιέρα μας "παγιδεύοντας" το.

Όταν ξεπεράσουμε τα πρώτα μέτρα δεν χρειάζεται για το "τέντωμα" του σκοινιού: το ίδιο το βάρος του θα το κρατάει τεντωμένο προς τα κάτω... Κάπου εκεί βάζουμε και το φρένο ποδιού στο σκοινί.

Στην ανάβαση πρέπει να προσέχουμε να ωθούμε το σώμα μας κάθετα προς τα πάνω και όχι να πιέζουμε την πενταλιέρα στον οριζόντιο άξονα. Ο γενικός κανόνας είναι να επιδιώκουμε το σώμα να "γέρνει" προς το σκοινί και τα πόδια να σπρώχνουν προς τα κάτω και πίσω. Επίσης δεν πρέπει να στηριζόμαστε στα χέρια παρά μόνο για ισορροπία. Ο απόλυτος, γενικός κανόνας είναι ότι ανεβαίνουμε με τα πόδια, όχι με τα χέρια.

Η κίνηση με τον παραπάνω τρόπο είναι ονομάζεται "μέθοδος του βατράχου". Στην καλύτερη περίπτωση, αν εξελίξουμε την κίνηση μπορούμε να την μετατρέψουμε σε "ασύμμετρη". Δηλαδή:

A. ανεβάζουμε με τα χέρια το φρένο χειρός ( τα χέρια αναλαμβάνουν την ισορροπία του σώματος),

B. πατάμε το ποδωστήριο (πρώτο σκαλάκι), το φρένο στήθους ανεβαίνει (και μεις μαζί)

Γ. ανεβάζουμε το φρένο ποδιού πιο πάνω από το επίπεδο του ποδωστηρίου (δεύτερο σκαλάκι), το φρένο στήθους ανεβαίνει ακόμη ψηλότερα.

Κι ο κύκλος ξαναρχίζει...

Η εξέλιξη όμως της "ασύμμετρης" κίνησης είναη η "συμμετρική" κίνηση. Τουτέστιν:

Α. Πρώτος χρόνος: αριστερό χέρι πάνω - φροντίζει την ισορροπία - δεξί πόδι ψηλά (φρένο ποδιού),

Β. Δεύτερος χρόνος: δεξί χέρι πάνω - φροντίζει την ισορροπία - αριστερό πόδι πατάει το ποδωστήριο κτλ κτλ.

Το "κόλπο" είναι μια μικρή σαμπρέλα που συνδέει την πάνω τρύπα του φρένου χειρός με το αριστερό μας χέρι. Ο σπηλαιολόγος δεν ανεβάζει το φρένο χειρός: το "σέρνει" κι αυτό ανεβαίνει "μόνο του". Αυτό γίνεται όταν "πιάνεται" στο σκοινί ανεβάζοντας τα χέρια του το ένα μετά το άλλο: το φρένο απλά ακολουθεί (σέρνεται)...

Η παραπάνω μέθοδος προτάθηκε στο παγκόσμιο σπηλαιολογικό κοινό από το Κώστα Αδαμόπουλο στην 6η Πανελλήνια Σπηλαιολογική Συνάντηση στο Δυρό Λακωνίας και οι θιασωτές της αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.

Γενικά η μέθοδος του βατράχου είναι πολύ περισσότερο αεροβική από την "συμμετρική", αλλά και πολύ περισσότερο αργή, ενώ η "συμμετρική" λιγότερο αεροβική αλλά πολύ γρήγορη. Επίσης η "ασύμμετρη" δουλεύει καλύτερα όταν δεν έχουμε επαφή με το βράχο ενώ "συμμετρική" όταν έχουμε.

Το πέρασμα ενός σπηλαιολόγου από την μια μέθοδο στην άλλη, πάνω στο σκοινί είναι αστεία υπόθεση: αρκεί να βγάλει το χέρι από τη σαμπρέλα...

Πέρασμα παράκαμψης στην ανάβαση

Και φυσιολογικά αφού ξεκινάμε να ανεβαίνουμε θα ξαναβρούμε τα ίδια και πρώτα τη παράκαμψη. Τι κάνουμε λοιπόν;

Α. Φτάνοντας στο ύψος της παράκαμψης σπρώχνουμε με τα πόδια το βράχο και ανοίγουμε το carabiner και

Β. Βάζουμε τ carabiner στο σκοινί που κρέμεται κάτω από τα φρένα.

Kατα τα λοιπά (παράκαμψη είναι πολύ μακριά, ασφάλιση στη παράκαμψη κτλ), κάνουμε ή δεν κάνουμε ό,τι και στο κατέβασμα.

Πέρασμα αλλαγής στην ανάβαση

Και στη συνεχεία της ανάβασης μας θα βρούμε την αλλαγή... Τι κάνουμε λοιπόν; Έχουμε και λέμε:

Α. Πλησιάζουμε το φρένο χειρός το πολύ ένα πόντο από τον κόμπο της αλλαγής (όχι περισσότερο διότι εάν κολλήσει στον κόμπο δεν θα ανοίγει).

Ασφαλιζόμαστε με την τη κοντή λανιέρα στο carabiner ή την θηλιά της αλλαγής

Ανοίγουμε το φρένο στήθους, το βάζουμε στο σκοινί που συνεχίζει προς τα πάνω και παίρνουμε τα μπόσικα

Βγάζουμε την κοντή μας λανιέρα από την αλλαγή και την τακτοποιούμε

Β. Ασφαλιζόμαστε με την κοντή λανιέρα στο carabiner της αλλαγής. Εάν αυτό δεν είναι δυνατό (πολύ μακριά θηλιά) ασφαλισόμαστε στην ίδια τη θηλιά της αλλαγής. Εναλλακτικά μπορούμε να "μεγαλώσουμε" προσωρινά το μήκος του carabiner προσθέτοντας ένα ή δύο ακόμη carabiner δημιουργώντας μια "αλυσσίδα". Εάν δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την κοντή με οποιοδήποτε τρόπο (π.χ. έλλειψη υλικών) μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και την μακριά. Στην περίπτωση αυτή εάν δεν είναι μόνιμη η λανιέρα που συνδέει το φρένο χειρός με το κεντρικό μας, βάζουμε την κοντή λανιέρα στο φρένο χειρός μας πρώτα και έπειτα μπορούμε να απεμπλέξουμε την μακριά μας και να την χρησιμοποιήσουμε για να ασφαλιστούμε στην αλλαγή.

Γ. Ανασηκωνόμαστε (με τους τρόπους που είπαμε πριν, αλλά εδώ βολεύει περισσότερο να χρησιμοποιήσουμε το φρένο ποδιού, αν έχουμε φυσικά...), ανοίγουμε το φρένο στήθους, το βάζουμε στο σκοινί που συνεχίζει προς τα πάνω και παίρνουμε τα μπόσικα.

Δ. Βγάζουμε το φρένο χειρός από το κάτω σκοινί και το βάζουμε στο σκοινί που συνεχίζει προς τα πάνω.

Ε. Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε. Τριάντα, σαράντα πόντοι είναι αρκετοί.

ΣΤ. Ελέγχουμε εάν είναι όλα εντάξει.

Ζ. Βγάζουμε την κοντή μας λανιέρα από την αλλαγή και την τακτοποιούμε. Σε περίπτωση που έχουμε χρησιμοποιήσει και άλλα υλικά τα παίρνουμε κι αυτά. Εάν έχουμε χρησιμοποιήσει την μακριά μας λανιέρα για την ασφάλιση μας στην αλλαγή και έχουμε μόνο δύο λανιέρες (κοντή – μακριά) πρέπει να τοποθετήσουμε την μακριά πίσω στη θέση της στο φρένο χειρός και μετά να ελευθερώσουμε την κοντή.

Πολλές φορές οι σπηλαιολόγοι στα πρώτα τους βήματα κατά την ανάβαση μπερδεύουν τις λανιέρες τους στην αλλαγή (π.χ. περνάνε το ζουμάρ και το κρολ αλλά μόλις πάνε να συνεχίσουν την ανάβαση διαπιστώνουν ότι η λανιέρα έχει μπλεχτεί γύρω από το σκοινί (κάτω από τον κόμπο).

Λύση: Όταν η αλλαγή φεύγει προς τα αριστερά, δεν υπάρχει περίπτωση να μπερδευτούμε (γιατί οι λανιέρες μας είναι αριστερά στον κεντρικό κρίκο. Όταν η αλλαγή φεύγει προς τα δεξιά, πρέπει να περνάμε το φρένο χειρός "ΠΑΝΩ" από όλα τα υλικά.

Σε περίπτωση όμως που έχουμε καταφέρει να μπερδέψουμε τις λανιέρες μας η μέθοδος για τις ξεμπλέξουμε είναι να ασφαλίσουμε την κοντή μας στο φρένο, να ξεμπλέξουμε τη μακριά, να την ξανασφαλίσουμε κανονικά στο φρένο χειρός και μετά να απεμπλέξουμε την κοντή από το φρένο. Η πιθανότητα να έχουμε μπλέξει το φρένο στήθους είναι μικρότερη, αλλά υπαρκτή, οπότε στην περίπτωση αυτή δεν μπορεί να έχουμε φύγει μακριά από την αλλαγή. Ξανασφαλιζόμαστε λοιπόν σε αυτήν, βγάζουμε το φρένο στήθους από το λάθος σκοινί και το βάζουμε στο σωστό. Ελέγχουμε αν είναι όλα σωστά, απασφαλιζόμαστε και "καλή ανάβαση"!!!

Διόρθωση της θέσης μας (προς τα κάτω)

Εαν κατά την ανάβαση για κάποιον λόγο χρειαστεί να κατεβούμε λίγο π.χ. 1 - 2 μέτρα μπορούμε να κάνουμε έναν πολύ απλό ελιγμο. Αντι να βάλουμε καταβατήρα να χαλαρώσουμε ένα - ένα τα φρένα μας κατεβάζοντας τα διαδοχικά. Η τεχνική αυτή δεν είναι βολική για μεγάλη κατάβαση αλλά είναι πολύ γρήγορη και σύντομη σ μικρές μεταβολές.

Πέρασμα κόμπου στην ανάβαση

Σπηλαιολόγοι στις απαραίτητες αναμονές...

Aφού λοιπόν κατεβήκαμε περνώντας τον κόμπο με την ένωση των σκοινιών, στο ανέβασμα μοιραία θα τα ξαναβρούμε. Πώς περνάμε λοιπόν τον κόμπο που ενώνει τα σκοινιά μας στην ανάβαση;

Α. Φτάνουμε το φρένο χειρός μας στον κόμπο και ασφαλιζόμαστε με την κοντή λανιέρα στην θηλιά.

Β. Φέρνουμε και το φρένο στήθους όσο πιο ψηλά γίνεται.

Γ. Βγάζουμε το φρένο χειρός από το κάτω σκοινί (το βάρος μας είναι στο φρένο στήθους) και το βάζουμε στο σκοινί πάνω από το κόμπο.

Δ. Δίνουμε μια ώθηση και φέρνουμε το φρένο στήθους όσο πιο κοντά στο κόμπο γίνεται χωρίς να το "σφηνώσουμε".

Ε. Ανεβάζουμε όσο ψηλότερα γίνεται το φρένο χειρός. Πατάμε την πενταλιέρα, ανοίγουμε το φρένο στήθους και το βάζουμε στο σκοινί που συνεχίζει πάνω από το κόμπο. Κανονικά το βάρος μας πρέπει να είναι στο φρένο στήθους.

Στ. Ελέγχουμε εάν είναι όλα εντάξει

Ζ. Απασφαλίζουμε την κοντή λανιέρα και συνεχίζουμε την ανάβαση μας.

Αλλαγή κατεύθυνσης στην ανάβαση

Και εάν χρειαστεί να κατεβούμε ενώ ανεβαίνουμε; Εύκολο!

Α. Πατάμε την πενταλιέρα και «κλιπάρουμε» την κοντή λανιέρα στο σκοινί πάνω από το φρένο χειρός ή στις ειδικές υποδοχές του φρένου. Χαλαρώνουμε.

Β. Βάζουμε το καταβατήρα μας κάτω από το φρένο στήθους μας.

Γ. Πατάμε την πενταλιέρα και ανοίγουμε το φρένο στήθους. Το βάρος μας έχει περάσει στην κοντή λανιέρα.

Δ. Παίρνουμε μπόσικα από το καταβατήρα και τον ασφαλίζουμε αν χρειάζεται.

Ε. Ελέγχουμε εάν είναι όλα εντάξει.

Στ. Πατάμε στην πενταλιέρα και αφαιρούμε την κοντή λανιέρα. Κανονικά το βάρος μας πρέπει να είναι στον καταβατήρα.

Ζ. Βγάζουμε το φρένο χειρός, απασφαλίζουμε τον καταβατήρα και ξεκινούν την κατάβαση.

Και πάλι οι πιο έμπειροι σπηλαιολόγοι κάνουν την όλη διαδικασία πολύ πιο γρήγορα, δηλαδή:

Α. Βάζουν το καταβατήρα τους κάτω από το φρένο στήθους τους.

Β. Πατάνε στη πενταλιέρα και σε ένα χρόνο ανοίγουν το φρένο στήθους, παίρνουν μπόσικα από το καταβατήρα τους (ασφαλίζοντας τον αν χρειάζεται) και ύστερα αφήνουν το βάρος τους να "πέσει" σε αυτόν.

Γ. Ελέγχουν αν είναι όλα εντάξει.

Δ. Βγάζουν το φρένο χειρός και κατεβαίνουν.

Επίσης - όπως το πέρασμα κόμπου στην κατάβαση - είναι πολύ πιο γρήγορο αλλά και πολύ πιο τεχνικό/ισορροπιστικό, αφού, αν δεν καταφέρουμε να κάνουμε σε ένα χρόνο όλη την διαδικασία που περιγράφεται στην παράγραφο Β, θα βρεθούμε κρεμασμένοι από ένα φρένο πολύ ψηλότερα από μας, άρα μπέρδεμα...

Διαλέγετε και παίρνετε!!!

Κίνηση σε τραβέρσα προσέγγισης

Χωρίς τραβέρσες, ο σπηλαιολόγος δεν πάει πουθενά...

Κονταίνοντας την μακριά μας

Ξεκινάμε εφαρμόζοντας όλα όσα αναφέρονται εδώ. Συνοψίζοντας η κίνηση σε εκτεθειμένα τμήματα γίνεται ως εξής:

Α. Κλιπάρουμε την κοντή λανιέρα.

Β. Η μακριά κλιπάρεται ανάποδα από τη κοντή και μπροστά της. Το βάρος μας είναι στη κοντή,

Γ. Όταν φτάσουμε σε "αλλαγή" της τραβέρσας απεμπλέκουμε τη μακριά, την περνάμε στο σκοινί που συνεχίζει μετά την αλλαγή.

Δ. Κατόπιν τραβιόμαστε, απεμπλέκουμε και την κοντή και την τοποθετούμε πίσω από τη μακριά. Κινούμαστε έτσι μέχρι την επόμενη αλλαγή όπου ο κύκλος ξαναρχίζει...

Υπάρχουν τρία "μυστικά" στην όλη τεχνική:

Α. Εάν δεν μπορούμε να τραβηχθούμε, απεμπλέκουμε το φρένο χειρός από την μακριά λανιέρα, κλιπάρουμε το carabiner της πενταλιέρας στο carabiner ή τη θηλειά της αλλαγής και πατάμε στη πενταλιέρα ώστε να αποφορτίσουμε τη κοντή και να περάσουμε με άνεση και ασφάλεια την "αλλαγή" της τραβέρσας.

Β. Σε περίπτωση που η κλίση του σκοινιού της τραβέρσας προς την αλλαγή είναι πολύ έντονα ανηφορική μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και το φρένο χειρός για να μην "χάνουμε" κίνηση, κλιπάροντας το oval ή HMS carabiner της μακριάς λανιέρας στην πάνω τρύπα του φρένου χειρός "αγκαλιάζοντας" και το σκοινί. Σε αυτή τη περίπτωση πρώτα θα περάσουμε τη κοντή μας στο σκοινί μετά την "αλλαγή" της τραβέρσας...

Γ. Μπορούμε να "κοντύνουμε" και τη μακριά μας λανιέρα κλιπάροντας το carabiner της στον κεντρικό μας και προσθέτοντας ένα ακόμη carabiner.

Κίνηση σε κεκλιμένη (slopping) τραβέρσα με σκοινί-οδηγό

Κεκλιμένη τραβέρσα

Κατάβαση:

Η διαδικασία της κατάβασης είναι απλή:

Α. Βάζουμε τον καταβατήρα μας στο "σκοινί κατάβασης".

Β. Βάζουμε την κοντή μας λανιέρα στο "σκοινί οδηγό".

Γ. Φύγαμε!

Συνήθως όσο περισσότερο οριζόντια είναι μια κεκλιμένη τραβέρσα με σκοινί οδηγό, τόσο περισσότερες τριβές θα παίρνει το carabiner της λανιέρας μας, άρα τόσο δυσκολότερα θα κυλάει το σκοινί από το καταβατήρα μας, οπότε θα περιττεύει το carabiner τριβών. Φυσικά όσο πιο κάθετη είναι, τόσο περισσότερο ανάγκη θα έχουμε από τον καταβατήρα μας.

Εξίσου απλή είναι και η διαδικασία της ανάβασης:

Α. Βάζουμε τα φρένα μας στο "σκοινί κατάβασης", μόνο που τώρα θα λειτουργήσει ως "σκοινί ανάβασης".

Β. Βάζουμε την κοντή μας λανιέρα στο "σκοινί οδηγό".

Γ. Φύγαμε!

Υπάρχουν και άλλοι τρόποι ανάβασης σε κεκλιμένη τραβέρσα αλλά κατά τη γνώμη μας είναι υπερβολικά σύνθετοι με φτωχά αποτελέσματα.

Κίνηση σε τεντωμένη τραβέρσα (τυρολέζικη)

Χωρίς τραβέρσες, ο σπηλαιολόγος δεν πάει πουθενά...

Αυτό κι αν είναι απλό: Βάζουμε πρώτα την μία λανιέρα μας, μετά την άλλη (με τις πύλες να βλέπουν ανάποδα) και φύγαμε!!! Σε περίπτωση που η τραβέρσα μας αποτελείται από δύο σκοινιά η κοντή λανιέρα μπαίνει στο σκοινί που είναι χαμηλότερα και η μακριά σε αυτό που είναι ψηλότερα ενώ οι δύο λανιέρες συνδέονται μεταξύ τους ώστε το βάρος μας να μοιράζεται και στα δύο σκοινιά.

Σε τραβέρσες που είναι πολύ τεντωμένες, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στο να τις περάσουμε με τη μυϊκή μας δύναμη. Σε τραβέρσες που δεν είναι πολύ τεντωμένες ή είναι πολύ μεγάλες μπορεί να χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε το φρένο χειρός μας απευθείας πάνω στο σκοινί ασφαλιζόμενοι με τη κοντή μας λανιέρα στη πάνω τρύπα του (αγκαλιάζουμε και το σκοινί και πιθανόν να χρειαστεί να κοντύνουμε και την κοντή μας) ενώ ένα αυτοσφιγγομενος με την πενταλιέρα χρησιμεύει μόνο για προώθηση. Ας λάβουμε υπόψιν μας όμως πως σε περίπτωση που χρειαστεί να αλλάξουμε κατεύθυνση θα πρέπει να αποφορτίσουμε την κοντή μας λανιέρα ώστε να ανοίξουμε το φρένο χειρός.

Τι κάνουμε αφού βγούμε από το σπήλαιο

Τρόπος μαζέματος του σκοινιού

Πρώτα από όλα ειδοποιούμε τον φίλο-η μας που κοντεύει να σκάσει από την αγωνία του - της. Μετά μαζεύουμε τα υλικά και το σκοινί. Εντάξει τα καραμπίνερ κλπ, τα βαζουμε απλά στο σάκκο. Το σκοινί όμως; Ποτέ σε κουλούρες γιατί βερονιάζει (στρίβει) Πώς όμως; ή ελεύθερα μέσα σε σάκο ή σε μουστάκια.

Στην ταβέρνα που συνήθως επισκεπτόμαστε κατόπιν (...) συζητάμε και ρυθμίζουμε για τις υπόλοιπες δουλειές που πρέπει να γίνουν. Το πλύσιμο των υλικών καταρχάς– όχι μονίμως τα ίδια και τα ίδια κορόιδα. Φροντίζουμε να μοιραστούμε τα έξοδα για να μην χαλάσουμε και τις καρδιές μας. Ορίζουμε ποιος θα ενημερώσει το σύλλογο για τα αποτελέσματα και εάν χρειάζεται συζητάμε τις παραπέρα ενέργειες μας (δημοσιεύσεις, αναφορά προς την Εφορία κλπ). Τα τελευταία μπορούν φυσικά να συζητηθούν και στην έδρα μας…

Κατόπιν επιστρέφουμε πολύ προσεκτικά – τόσα γίνονται στους δρόμους. Και ο ύπνος μας θα είναι τόσο, μα τόσο γλυκός…